Als steward vlieg ik al 22 jaar de wereld rond, de laatste 14 jaar voor de KLM. Het werk brengt me op plaatsen waar ik vroeger alleen maar van durfde te dromen. Het reizen en het zorg dragen voor de veiligheid van en de service aan onze passagiers zit mij dan ook in het bloed. Daarnaast ben ik als geboren en getogen Rotterdammer met een voorliefde voor oude passagiersschepen sinds zes jaar ook werkzaam als vrijwilliger op het ss Rotterdam. Samen met zo’n 170 trotse medevrijwilligers vertel ik onze bezoekers het verhaal van dit iconische schip dat hier gebouwd is en dat ook de naam van onze mooie stad draagt. En alsof dit allemaal nog niet genoeg is ben ik in de vrije uurtjes die overblijven soms ook nog aan het werk als stadsgids voor Bike & Bite. Dit jonge, energieke bedrijfje met een superleuk team enthousiaste gidsen laat bezoekers uit binnen- en buitenland op de fiets kennismaken met onze mooie stad door middel van foodtours. Ik ben dus met recht een bezige bij die probeert zoveel mogelijk uit het leven te halen. 

Maar toen diende de coronapandemie zich aan en veranderden de spelregels voor iedereen…

Ondertussen voert de KLM nog maar 10% van al haar vluchten uit en ben ik net als miljoenen andere Nederlanders niet meer zeker van mijn baan. Het grootste deel van onze mooie blauwe vloot staat op de parkeerplaats voor vliegtuigen die het bijna verlaten Schiphol inmiddels is geworden. Het ss Rotterdam heeft haar deuren en patrijspoorten gesloten en haar dekken liggen er verlaten bij, wachtend op beter tijden. Bike & Bite heeft eveneens zijn tours moeten staken. Onze fietsen wachten in de stalling op het moment dat we onze gasten weer vol trots onze mooie stad aan de Maas kunnen laten zien; uiteraard onder het genot van een hapje en een drankje.

Paul Fitzpatrick, de eigenaar van Bike & Bite, is echter niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten en al snel nadat de ‘intelligente lockdown’ van kracht werd ging hij bedenken hoe Bike & Bite een bijdrage kon leveren aan organisaties en aan mensen die gedurende deze moeilijke tijden wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Alzo geschiedde en Bike & Bite werd tijdelijk omgedoopt in Bike & Deliver. Er werd een oproep gedaan aan de stadsgidsen om een paar uur per week als vrijwilliger aan de slag te gaan. Via Humanitas werd er bijvoorbeeld een boodschappenbezorgservice opgezet om mensen die zelf niet in staat zijn de gang naar de winkel te maken te ondersteunen. Voor Laurens Thuiszorg hebben we een dag orchideeën bezorgd bij de helden van de thuiszorg; een mooi cadeautje van Feyenoord, Sparta en Excelsior. 

En toen ontving Bike & Bite de aanvraag van Hotspot Hutspot voor ondersteuning van de bezorgservice van hun crisiscatering. De twee restaurants van Hotspot Hutspot in Lombardijen en in Crooswijk, waar iedereen voor een klein bedrag van een gezonde maaltijd kan komen genieten, moesten vanwege de horecasluiting ook de deuren sluiten. Hotspot Hutspot switchte naar bezorgmaaltijden omdat de vaste gasten van de restaurants toch moeten eten. Kwetsbare mensen die door de coronamaatregelen tussen wal en schip dreigden te vallen zouden op deze manier toch voorzien kunnen worden van een gezonde, voedzame maaltijd voor een schappelijke prijs. 

Met nog steeds een leeg KLM-rooster meldde ik me op 2 april op de fiets bij de vestiging in Lombardijen om maaltijden op te halen bij het team van Michelle, Chanel en al die andere toppers die daar soms zeven dagen per week werken om er met hart en ziel te koken voor mensen die juist nu op hun kwetsbaarst zijn. Ik had me middels hun website en artikelen in het AD en Trouw al ingelezen in Hotspot Hutspot en ik was blij dat mijn Bike & Bite collega’s en ik met de bezorgservice een steentje bij zouden kunnen dragen aan het oplossen van een groot probleem. De ontvangst was allerhartelijkst, de medewerkers puur, vriendelijk en eerlijk, net als de maaltijden die ze bereiden. Al snel fietste ik met de versbereide maaltijden terug richting de Erasmusbrug door een onwerkelijk stil Rotterdam, op weg naar mensen die op deze manier toch de basisvoorziening die eten nu eenmaal is konden ontvangen.

Terwijl ik dit schrijf ben ik bijna een maand als vrijwilliger aan Hotspot Hutspot verbonden. Zo’n vier dagen per week fiets ik met maaltijden door de verschillende wijken van Rotterdam. Mijn leven is veranderd maar ook weer niet. Nog steeds ga ik rond met eten maar ditmaal niet aan boord van een vliegtuig maar gewoon op de fiets in mijn eigen Rotterdam. De vakantiegangers en zakenlieden zijn vervangen door vaak kwetsbare mensen die bijna de deur niet meer uitkomen. Mijn werkterrein was eerst bijna de hele wereld, nu is Rotterdam mijn werkterrein. De bagage waar ik als KLM-steward mee te maken krijg is soms zwaar maar de bagage van de mensen bij wie ik het eten bezorg is vaak nog veel zwaarder en van een geheel andere aard. De een vraagt me het eten op de trap neer te zetten en wenst me nog een goede dag, ook uit angst voor contact zolang het coronavirus nog rondwaart. De ander vindt het fijn om weer even iemand te zien en kletst honderduit. Er zijn mooie verhalen, zoals iemand die vroeger in de scheepvaart heeft gewerkt en die met een mooie twinkeling in de ogen herinneringen ophaalt aan vroeger. Maar ik kom ook bij mensen aan de deur die het soms even niet meer zien zitten, die het moeilijk hebben en die zich eenzaam voelen. Ik ben blij dat ook die mensen even hun verhaal kunnen doen want het gaat om meer dan het bezorgen van maaltijden, zoals het werk van een steward ook niet alleen maar uit het bedienen van passagiers bestaat. Zo had een van m’n vaste ‘klanten’ haar bovenbuurvrouw, die in het ziekenhuis lag, al een tijd niet meer gezien. Later kreeg ze het slechte nieuws te horen dat deze helaas overleden was aan het coronavirus. Dat zijn extreem moeilijke momenten voor iemand die al weken aan huis gekluisterd is. Een ander is dementerend en is soms letterlijk de weg kwijt. Dan wil je heel graag meer betekenen maar kun je alleen een luisterend oor bieden en de situatie doorgeven aan de toppers van Hotspot Hutspot die deze mensen persoonlijk kennen en die weten bij wie ze moeten zijn voor ondersteuning van de betreffende persoon. Vooral op deze momenten valt het me op hoezeer ik het mis om even bij iemand een hand op de schouder te leggen, iemand even een hand te geven. Het mooie aan dit vrijwilligerswerk is dat ik de oprechte interesse die ik altijd heb gehad in mensen kan gebruiken om een praatje te maken met mensen en om hen een hart onder de riem te steken, hen moed in te spreken in deze moeilijke en onzekere tijden. Je krijgt letterlijk een kijkje in de levens van anderen, de levens van vaak kwetsbare mensen die zich proberen staande te houden in deze wereld van twee snelheden.

Een ongekende crisis als degene waar we ons nu in bevinden toont ook dat de vrije marktwerking en de participatiesamenleving veel te ver zijn doorgeschoten. De zwakste schouders dragen soms de zwaarste lasten. De instellingen en de beroepen waar het hardst op is bezuinigd dragen Nederland nu. 

Als er iets positiefs is aan deze crisis dan is dat het feit dat deze mankementen nu zichtbaar worden voor iedereen. Wanneer de crisis achter ons ligt is het onze taak als samenleving om veranderingen door te voeren in de manier waarop we met elkaar en met onze planeet omgaan. Klappen is mooi wanneer het gebeurt voor de helden van de zorg maar we vergeten soms dat velen voor de crisis al in de hoek zaten waar de klappen vielen en nog steeds vallen…

Hotspot Hutspot zet zich ondertussen onverminderd in voor hen die honger hebben, desnoods via uitgestelde maaltijden die worden bekostigd door mensen die wel iets kunnen missen om anderen te helpen. Het team in Lombardijen draait letterlijk overuren om ervoor te zorgen dat niemand vergeten wordt. Het siert hen dat ze altijd doorgaan, dat ze overal een mouw aanpassen en dat ze hun eigen belangen soms ondergeschikt maken aan die van anderen wanneer dit betekent dat ze daarmee iemand anders weer de weg naar boven kunnen laten vinden. 

Komende donderdag verruil mijn fiets en Hotspot Hutspot weer even voor het vliegtuig en voor de KLM aangezien ik dan een vlucht naar Toronto mag werken. Terug naar ‘die andere wereld’. Daarna is mijn vliegschema weer angstvallig leeg en wacht ik net als alle andere Nederlanders en mensen waar ook ter wereld tot er een einde aan de coronacrisis komt. Tot die tijd hoop ik samen met mijn collega’s van Bike & Bite mijn steentje bij te dragen aan het goede werk van Hotspot Hutspot. Iedereen die daar werkzaam is doet de wapenspreuk van Rotterdam meer dan eer aan. Sterker door Strijd.

Rodger Poppeliers